Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Έμπνευση ο Ελύτης για τον Αϊντοάν

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ
 Οδ. Ελύτης
Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
…………………………………………. 
- Μα που γύριζες
………………………………………………………………………..

[……………………………………..]

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

 Ο Αϊντοάν με αφορμή τη διδασκαλία του ποιήματος σκέφτηκε και φιλοτέχνησε ένα γράμμα που απευθύνεται στην Μαρίνα από τον αγαπημένο της. 
Λεπτές χορδές ευαισθησίας διακρίνονται στη δημιουργία.




Από τα «Ανοιχτά χαρτιά» του Οδ. Ελύτη:

«Έχω συλλάβει τη μορφή μου κάπου ανάμεσα σε μια θάλασσα, που ξεπροβάλλει από το ασβεστοχρισμένο τοιχάκι μιας εκκλησιάς, και σ' ένα κορίτσι ξυπόλητο, που του σηκώνει ο άνεμος το ρούχο, μια στιγμή τύχης που αγωνίζομαι να αιχμαλωτίσω και της στήνω καρτέρι με λόγια ελληνικά.
[…………………………….]
 «Κι η μικρή Σειρήνα που κάποτε, γλείφοντας μ' ένα κύμα το σώμα του καλοκαιριού, σιγοτραγούδησε και τρέχει έκπαγλη σκορπίζοντας γύρω της μυριάδες αστραπές. Είναι οι αστραπές που αλωνίζουν τα νιάτα' καθεμιά τους αντιστοιχεί και σε μια λαχτάρα' κι είναι όλες οι λαχτάρες κοπέλες, που με ονόματα δροσερά, σα να μεγάλωσαν στο πέλαγος, ή να 'ζησαν με μια γαλάζια άνοιξη στα στήθια, βγαίνουν να φιλήσουν τα παιδιά που αγαπούν...
Α! τι καθαρά που φαίνονται σε μια τέτοια στιγμή τα παιδικά χρόνια του κόσμου ετούτου! Να, εδώ είναι που κυνηγούσε χρυσόμυγες, το μορτάκι του άσπρου σύννεφου!... Σ' εκείνον κει το βράχο δάκρυζε αναίτια η Μαρίνα. Και το τραγούδι «Νεότης, νεότης τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου» αντηχούσε και τότε, όπως και σήμερα!...»

1 σχόλιο:

  1. Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε βιώσει ένα επώδυνο χωρισμό με όλα τα τραγικά επακόλουθα του. Και όσοι δεν τον έχουνε ζήσει. Το ζήτημα είναι πώς ξεπερνάμε ένα χωρισμό...Σύμφωνα με τους ειδικούς για να γιατρευτούμε πλήρως πρέπει να περάσουμε από κάποια στάδια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή