Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Μία βόλτα, μία ιστορία

Φωνή απ’ την Θάλασσα    
  Κ.Καβάφης
Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —
        φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
        και την ευφραίνει.
Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
        θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
        μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.


Μία αλήθεια






Σο επα:
- Λύγισα.
Κα
επες:
- Μ
θλίβεσαι.
πογοητεύσου συχα.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Μία ομιλούσα ψυχή

Η Σοφία,  ένα νέο κορίτσι  ανοίγει τα μύχια της ψυχής της και μας αποκαλύπτειται.Τα χρώματα έντονα και σκληρά -λες και θα εξορκίσουν το κακό- αντανακλούν όσα την προβληματίζουν και την απασχολούν. Η εφηβική ψυχή νιώθει έντονα το φόβο της απώλειας αγαπημένων ανθρώπων,οργίζεται με την αδικία και θυμώνει που σπαταλά το χρόνο της για ανθρώπους που δε το αξίζουν.
Πρόωρη ωρίμανση ή σοφία; Και τα δύο είναι αρετές για όσες τις διαθέτουν. H ίδια μαθήτρια με τις φίλες της μας προτείνουν ακούσματα, γιατί ο βαθύς στοχασμός μπορεί να γίνει πολύ μελωδικός...Απολαύστε τα :
http://www.youtube.com/watch?v=WU58HVvtnXI
http://www.youtube.com/watch?v=GSLLJ6Y5Yco
http://www.youtube.com/watch?v=twqM56f_cVo
http://www.youtube.com/watch?v=PsYBZIGpq0g

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Αμαρτίες γονέων...από τη λογοτεχνία

 Ένας γιος. Ένα αγόρι.  Ένας γιος με κατανόηση.Ο Γιωργής.

 Μία μάνα. Δεσποινιώ ή Μηχαλιέσσα . Μία αμαρτία. Ένα ένοχο μυστικό. Μια βαριά συνείδηση.

"Ο αφηγητής και η μητέρα του είναι τα μόνα πρόσωπα με αφηγηματικές λειτουργίες στο κείμενο˙ τα υπόλοιπα πρόσωπα αποτελούν απλώς σημεία αναφοράς, σημάδια ότι υπάρχει κοινωνία και οικογένεια. Έτσι, η δυαδική αφηγηματική δομή προσφέρει δύο δυνατότητες εισόδου: από την οπτική γωνία του αφηγητή ή από την οπτική γωνία της μητέρας..."

http://latistor.blogspot.com/2010/04/blog-post




Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Πάμε για άλλες πολιτείες


 Κώστας Οὐράνης 

(Λεωνίδιο 1890 - Ἀθήνα 1953): ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστὴς καὶ δημοσιογράφος.

VITA NUOVA

Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο,
ὁποὺ θροΐζει ἀνάλαφρα σὲ πρωινὸ τοῦ Ἀπρίλη
μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο
καὶ παπαροῦνες κόκκινες καὶ ἄσπρο χαμομήλι.
Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι σὰν ἕνα ρόδο,
ποὺ ἄνθισε κατάμονο μέσα σὲ πρᾶο χειμώνα
σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικὸ κι ἡλιόφωτο, ποὺ νἄχει
ἀσβεστωμένο τοίχωμα νὰ τοῦ κρατάει τὸ χῶμα.
Θεέ μου! ἄσε με νὰ ζῶ σὰν ἕνα ἀπὸ τὰ μύρια,
τ᾿ ἀνώφελα τὰ ἔντομα ποὺ ἀπὸ τὸ φῶς μεθᾶνε
καὶ τὴ ζωή τους στοὺς ἀνθοὺς ἀνάμεσα περνᾶνε,
μακριὰ ἀπ᾿ τὸν κόσμο, μοναχὸ σ᾿ ἕνα λευκὸ σπιτάκι:
καὶ νἄχω μέσα στὴν ψυχὴ τῶν γέρων στὴν εἰρήνη
καὶ στὴν καρδιά μου τῶν φτωχῶν τὴν ἔνθεη καλωσύνη.

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Μαγεία

Χορός είναι η κάθετη έκφραση οριζόντιων επιθυμιών.

Μία εργασία από το Β2


Στίχος 465-466: Oύτος έμοιγε τούδε του μόρου τυχείν παρ ούδεν άλγος
Μετάφραση: Έτσι και για μένα τουλάχιστον, να έχω αυτή τη μοίρα δε με λυπεί καθόλου.

Σχόλια: Στη ζωή της Αντιγόνης  αυτό που έπρεπε ως εθιμικό δίκαιο (δηλαδή από χρέος) το έκανε επειδή πιστεύει ότι ο νόμος των θεών είναι πιο ισχυρόςα πό τον νόμο ενός τυράννου. Αυτή η μοίρα δε την στεναχωρεί καθόλου επειδή στη ζωή τα αγαπημένα πρόσωπα  πέθαναν, μόνο είχε μείνει η αδερφή της που δεν είχαν μια κοινή γνώμη για την συμφορά που είχε βρει και έτσι έμεινε μόνη της μέσα σε μια μεγάλη μοναξιά. Ενώ στην άλλη ζωή την περιμένουν οι αγαπημένοι οικογένειά της.

Η μπαλάντα του Ούρι    Νίκος Γκάτσος


Μία άλλη φωνή πιο σύγχρονη για το ίδιο θέμα. Μήπως το σιγοτραγουδήσαμε όλοι μας κάποια στιγμή;






 

Ουρανέ όχι δε θα πω το ναι,  ουρανέ φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ.
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό το γαλανό
κι ακούω μια φωνή καμπάνα γιορτινή να με παρακινεί.
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί  εκεί εκεί
που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά στου ήλιου τα σκαλιά.
Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή  πώς να δεχτώ μάνα μου είναι η γη.
Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό το γαλανό
κι ακούω μια φωνή τρελή σα χάδι κι απειλή κοντά της να με καλεί.
Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί εκεί εκεί
μου τάζει ωκεανούς κομήτες μακρινούς και ό,τι βάζει ο νους.
Ουρανέ όχι δε θα πω το ναι ουρανέ φίλε μακρινέ.
Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ μάνα μου είναι η γη.
Πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό   αχ ουρανέ πόνε μακρινέ
.

Τώρα νυφούλα μου χρυσή         Νίκος Γκάτσος
Τώρα νυφούλα μου χρυσή  που βγαίνεις απ' το σπίτι σου
να θυμηθείς πως βγαίνεις  σαν τον αυγερινό.

Φρεσκολουσμένο το κορμί  καινούργιο το φουστάνι σου
βγαίνεις από το σπίτι σου  στην εκκλησιά να πας.

Με αφορμή το κείμενο


Θάνατος

Τις περισσότερες φορές όταν είμαστε ακόμη νέοι, ο Θάνατος είναι κάτι που βιώνουμε ως πολύ μακριά από μας: Το μόνο που φαίνεται στο δικό μας νεανικό ορίζοντα είναι ζωή, ζωή και περισσότερη ζωή. Μερικές φορές όμως, ίσως διότι πενθούμε εξ’ αιτίας του θανάτου κάποιου κοντινού μας προσώπου, ίσως διότι εμείς οι ίδιοι κινδυνεύσαμε, ίσως ακόμη και χωρίς κάποια φανερή αιτία, η αίσθηση του επερχόμενου θανάτου έρχεται και σκεπάζει τους ορίζοντές μας.

Όταν έρχεται αυτή η αίσθηση, μερικές φορές μας προσγειώνει: Μας βοηθά δηλαδή να εστιάσουμε την προσοχή μας στα πιο σημαντικά της ζωής, π.χ. στην αγάπη, στη μεταξύ μας ειρήνη, και να ξεπεράσουμε άλλες, ίσως περιττές φιλοδοξίες που μπορεί να είχαμε – το κυνήγι του πλούτου και της απόλαυσης για παράδειγμα. Αν η αίσθηση του θανάτου μάς τρομάζει, αυτό ίσως σημαίνει ότι δεν είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε τις περιττές φιλοδοξίες μας, ότι όντως στηριζόμαστε σε αυτές. Σε αυτή την περίπτωση, από ένστικτο γνωρίζουμε ότι αυτά τα πράγματα δε θα επιβιώσουν στο θάνατο και άρα μας τρομάζει η απειλή ότι κάποια μέρα θα τα χάσουμε. Ας υπερβούμε όμως τον τρόμο μας, ώστε ψύχραιμα να αξιολογήσουμε αυτό που μας φοβίζει.

Υπάρχει και ένας χειρότερος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να βιώσουμε την αίσθηση του θανάτου: Με μία τάση να μηδενίσουμε τα πάντα, όλους τους στόχους και όλα τα όνειρα που δυνατόν να είχαμε “Ποιο το νόημα, αφού θα πεθάνουμε;”, παραδίδοντας έτσι τον εαυτό μας στην απάθεια, στην αδράνεια ή στην ασυδοσία. Αυτό συνήθως συμβαίνει αν έχουμε διαβάσει βιβλία – ή ακούσει μουσική - που διακατέχονται από υπαρξιστική ή μηδενιστική φιλοσοφία, και οφείλεται ως επί το πλείστον στην επίδραση αυτής της λογοτεχνίας. Όταν ανοίγεις ένα βιβλίο, λέει μια παλιά παροιμία, αφήνεις το τιμόνι της ψυχής σου στο συγγραφέα. Αφού όμως οι ίδιοι οι συγγραφείς αυτών των βιβλίων (και τραγουδιών) είχαν οι περισσότεροι κακό τέλος, τι ωφέλεια περιμένουμε να βρούμε εμείς;

Μια άλλη εκδοχή, αν μας καταπιέζει πολύ η αίσθηση του θανάτου, είναι ότι ίσως πάσχουμε από κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια, όπως η γρίπη ή το κρυολόγημα, η οποία πιθανόν να μας χτυπήσει σε περιόδους όπου βιώνουμε υπερβολική κούραση ή άγχος, και ένα από τα συμπτώματά της είναι η έμμονη σκέψη του θανάτου.

http://www.help-net.gr/Themes/Thanatos.htm

Μαρία Κωστικίδου